Prosta zwierzęca chuć. Część 1

Jack

Trudno mnie oszołomić. A jemu się udało mimochodem, bez wysiłku i bardzo skutecznie. Nie będę kłamał i mówił że w oszołomieniu tym jest coś głębszego niż pożądanie.

Nie, to tylko zwierzęca chuć, która rośnie z każdym „nie”, z każdym „może innym razem”. Prosta zwierzęca chuć, która sprawia że zapominam jak oddychać, jak chodzić.

Już dawno straciłem nadzieję, chyba nawet nigdy jej nie miałem, ale brak nadziei nie sprawia że chcę go mniej.

Gdy patrzę na niego i wszystkie te kobiety, to czuję się trochę jak masochista, choć w sumie lepsze to niż nie patrzeć na niego wcale.

Bo pięknie się pieprzy. Bo pieprzy się pięknie.

Czasami staram się skupić na aktualnie posuwanej kobiecie, ale po dwóch trzech sekundach mój wzrok zawsze wraca do niego.

I patrzę jak Anna bierze go głęboko w usta, dłonie Adama zatopione w jej włosach, mięśnie jego ud i pośladków spinają i rozluźniają się w rytm pchnięć.

Cholernie chciałbym zamienić się z nią miejscami, chciałbym żeby to moje usta wypełniał jego fiut. Ale przede wszystkim chciałbym być powodem jego podniecenia, utraty kontroli.

Ciarki mnie przechodzą jak bierze ją od tyłu. Tętno mi zastyga gdy spogląda na mnie i oszukuję się przez chwilę że bardziej podniecony jest mną i tym że na nich patrzę a nie ciałem tarzającym się pod nim. A może nawet wyobraża sobie że to mnie przyciska do ściany, że to mnie penetruje.

Nie, wiem że to mrzonka chorej wyobraźni, bo co mnie w nim w jego pieprzeniu podnieca to to, że jest w tym pieprzeniu obecny, zupełnie nim pochłonięty, że to co dzieje się dookoła jest tylko szmerem.

A czego nie cierpię w nim to to, że muszę wymuszać na nim dotyk, podstępem, zaplanowanym przypadkiem, udawaną agresją. Bo gdyby było tak jak on chce, to dotyku między nami by nie było wcale. Wiem że jest hetero, ale wiem też że nie ma problemu z innymi facetami, nie raz wypychał swoim kutasem usta moich klientów, chętnych znajomych. Ale ja należę do bardzo selektywnej grupy, klubu którego jestem jedynym członkiem. Członkiem którego się nie dotyka nawet wzrokiem.

Adam

Budzę się w nienaturalnie sztywnej pościeli, przez moment zastanawiam się czy jest wykrochmalona, ale teraz to już przecież nikt nic nie krochmali.

Słyszę ciche zamknięcie drzwi, ktoś opuścił mieszkanie.

Kadry minionego dnia, wieczoru i nocy szybko przelatują mi przez głowę. I momentalnie moje podniecenie wraca.

Anna opuściła mieszkanie. Pozbierała swoje manatki i wróciła do swojego precyzyjnie ułożonego życia.

Zostawiła nas samych.

Leżę przez kilka minut i zastanawiam się co jest powodem mojego podniecenia, co sprawia że zamiast krwi w żyłach płynie mi benzyna.

Ktoś cicho porusza się w pomieszczeniu obok, słyszę jak odkręca kran z wodą, jak odstawia szklankę.

Żaden ktoś, wiem że to Jack.

Dziwi mnie trochę ta nasza wspólna fascynacja. Ja patrzę na niego jak na chodzące dzieło sztuki, które poraża nadprzyrodzonym pięknem. Nie umiem tego wytłumaczyć, ale patrząc na jego nagie ciało trudno jest uwierzyć że jest śmiertelnikiem, kimś takim jak ja. Że należymy do tego samego gatunku.

Ale jego wytuszowane ciało to nie wszystko.

Jest jeszcze to cholerne spojrzenie, spojrzenie drapieżnika. Nie wiem jak kobiety czują się przyszpilone jego wzrokiem. Wiem że mnie ono i mierzi i dziwnie pobudza i rozpala i ogłusza.

Przechodzą mnie niechciane ciarki.

Odliczam od dziesięciu do zera, miarowo, głęboko nabieram głęboko powietrza, staram się uspokoić moje rozemocjonowanie. Ani odliczanie ani nieśpieszny oddech nie pomaga wcale, może powinienem odliczać od stu.

Wstaję, przeciągam się, penis sterczy lubieżnie, zakładam spodnie, robią niewiele by ukryć erekcję. W sumie nie jestem pewny czy chcę ją ukryć.

Popycha mnie instynkt.

Szumi mi w uszach.

Na moment stoję ukryty w mroku przedpokoju. W kuchni nikłym blaskiem żarzy się tylko kilka lampek, ale mimo braku światła widzę Jacka doskonale.

Stoi oparty o kuchenny blat. Ma na sobie tylko bokserki. Bose stopy skrzyżowane w kostkach. Dłonią pociera czoło jakby męczył go ból głowy.

Nie wiem co sprawia, że nagle sobie zdaje sprawę z mojej obecności, że podnosi na mnie wzrok.

Jack

Adam śpi w pokoju obok, przykryty tylko cienkim prześcieradłem. Ja nie mogę zmrużyć oka. Prześladują mnie myśli o tym czego nie mogę mieć.

Słyszę wdech powietrza, podnoszę głowę. Adam stoi może 10 metrów ode mnie. Głowę ma lekko przechyloną w bok jakby przyglądał mi się od jakiegoś czasu.

Stoimy tak patrząc na siebie przez dobrych kilkadziesiąt sekund. Słyszę tylko tykanie zegara i bicie mojego serca, które nagle wali tak jakbym biegł 30 kilometr a nie stał w bezruchu.

Chcę coś powiedzieć, nie wiem co. Czas się rozciąga i nie mówię nic, nie chcę słowami zepsuć tego co może się stać.

Adam zmniejsza dystans między nami o krok, o dwa.

Blednę, czuję że blednę.

Nagle jestem bardzo miękki w kolanach, muszę się czegoś przytrzymać, zaciskam dłonie na brzegu blatu.

Kilka sekund i stoi przede mną, oddalony o może 2 centymetry, jego oddech jest głośny, pierś unosi się szybko, choć nie tak szybko jak moja.

Nie mogę uwierzyć że w ciągu kilkunastu sekund wszystko się zmieniło, że „absolutnie nie”, „nigdy”, zmieniło się w „może”, w „prawdopodobnie”.

Bez słowa, szybkim ruchem obraca mnie o 180 i zgina wpół. Potrącam cukiernicę, przewraca się, ziarenka rozsypują się wszędzie.

Dłoń ląduje między moimi łopatkami, mocno przyciska mnie do blatu. Czuję jego nabrzmiałego penisa przez materiał spodni.

Ale czuję w nim też niepewność, czuję że ostateczna decyzja nie została jeszcze podjęta, że jeszcze może zmienić zdanie, zawrócić, zapomnieć.